Zona retro Game Boy :: A pequena e colosal obra mestra de Nintendo

Game Boy :: A pequena e colosal obra mestra de Nintendo

Se imos polo libro, obter unha Game Boy ao longo dos anos noventa era case como un ritual divino. Unha especie de agasallo dos deuses, ou quizais dun familiar próximo, que lle permitía ao seu novo dono entrar de golpe na modernidade absoluta. Ao seu alcance quedaba un mundo novo, a posibilidade de xogar en calquera parte, en calquera momento, de case calquera xeito.

Non, a máquina de Nintendo non foi a primeira portátil, nin sequera a máis avanzada; mais conseguiu ser un produto pop, un símbolo dunha xeración que se fixo coa friorenta cifra de máis de 118 millóns de unidades ao longo e ancho do mundo —87,66 millóns de Game Boy e 31,03 millóns Game Boy Color—. Un produto convertido en mito, logo en lenda, hoxe un recordo de como a industria do videoxogo foi filtrada de maneira masiva e sen paliativos por todos os recunchos do planeta, invadiu as viaxes familiares, as paradas dos metros e os bancos dos parques. Xogar a videoxogos pasou a ser unha actividade vísibel. A «maquinita» por antomonasia.

O éxito en calquera lugar

Non pode haber dúbida ningunha á hora de afirmar que Game Boy foi un logro para Nintendo e para o medio. Os motivos son varios e pódense debullar, pero de entrada paga a pena lembrar que a segunda portátil máis vendida da Gran N figura aínda hoxe como a terceira consola que máis se distribuíu polo mundo. Só Nintendo DS e PlayStation 2 conseguiron colocar máis consolas en máis fogares.

Por que Game Boy e non outra? Por que Game Boy e non a competencia? É posíbel que primeiro debamos caer nalgo obvio. Aínda que hoxe soe estraño, ou pareza mesmo esaxerado, tratábase dunha consola pequena, que cabía no peto. Ben, quizais non en todos os petos, ou quizais a moda daquel momento era algo máis ancha ca de agora, pero para os ollos do público da época tratábase dunha consola realmente portátil. Para a súa sorte, o seu tamaño non estaba rifado con posuír un auténtico armazón que a convertía nun tanque case inexpugnábel. Era un obxecto sólido, compacto, que non rompía facilmente. Quizais non era un Nokia 3310, que chegaría uns anos despois, pero xogaba nesa liga de obxectos contundentes.

Doutra banda, Nintendo prometía e cumpría con aquilo de «xogar en calquera momento, en calquera lugar». Era certo, era posíbel. Igual que a revolución do Walkman de Sony, que conseguiu facer realidade o soño de reproducir música en estéreo alá por onde camiñabamos, Game Boy presumía dunha autonomía incríbel. Non se trataba só dunha cuestión de batería, ao usar catro pilas AA que aseguraban unhas dez horas de xogo; senón que tamén permitía o intercambio de títulos dun xeito sinxelo e cómodo. Os cartuchos eran unha marabilla, igual de resistentes que a máquina e bastante pequenos.

Había outro factor que non pode pasar inadvertido. Nintendo conseguiu incluír en cada pack inicial de Game Boy un xogo que aínda hoxe figura como a obra dixital máis vendida da historia. O Tetris quedou asociado para sempre á máquina gris, un acerto xenial e absoluto. «Nintendo conseguiu facerse coa licencia para a versión portátil e non dubidou en incluír unha copia coa consola para o seu lanzamento en Norteamérica e Europa, considerada por moitas fontes como unha das decisións máis acertadas na historia dos videoxogos: as vendas de Gameboy disparáronse dende ese momento, e Tetris foi o xogo máis vendido da plataforma con 30 millóns de unidades», explica Galo Martínez, fundador do Museo do Videoxogo.

As tripas da máquina

A portátil de Nintendo non presumía de ser a consola con mellores compoñentes da historia. Non falamos de calidade ou de durabilidade, senón de simple potencia. Na práctica, non era algo que impresionase ao público ou á competencia, pois entraba dentro da normalidade.

  • Tiña un tamaño de 90mm x 148mm x 32mm e, con pilas, pesaba uns 300g.
  • Unha CPU de 8-Bit CMOS personalizada, cunha velocidade de reloxo 2,2 Mhz
  • Unha Memoria de 64-Kbit de RAM estática
  • Requería catro pilas AA, as cales ofrecían unhas 10-15 horas de xogo. Había adaptadores de corrente, oficias e non oficiais.
  • Pantalla de 160 x 144 píxeles, con 4 tonalidades de gris en LCD a través dunha matriz de puntos de tipo STN
  • Finalmente, no referente ao son , ofrecía catro canles de son estéreo, cun altofalante de 10mW e saída de auriculares

Algúns dos diferentes tipos e modelos de Game Boy Color lanzados ao mercado.

Porén, e polo exposto fai unhas liñas, foi suficiente para convencer. Curiosamente, ese concepto de ser inferior como produto tecnolóxico pero que logra triunfar igualmente é aplicábel tamén á esa evolución que foi Game Boy Color, unha máquina inferior á súa competencia directa, a  Neo Geo Pocket Color e mesmo a consolas antigas como a Atari Lynx —sempre falando de potencia pura—, aínda que o seu tamaño e catálogo era incontestable. Nese sentido, merece a pena lembrar que o catálogo ao completo de Game Boy era compatible coa máquina que vería a luz no ano 98, e que contaba coas seguintes especificacións:

  • CPU: Sharp LR35902 @ 4.19/8.38 MHz (baseado en Zilog-Z80 y Intel 8080)
  • Memoria RAM: 32 KB
  • Vídeo: Controlado por la CPU
  • Pantalla: LCD Sharp en cor con resolución de 160×144 pixeles
  • Colores: 32.768, máximo 56 na pantalla
  • Sprites simultáneos en pantalla: 40 sprites cada un de 8×8 ou 8×16
  • Sonido: Estéreo PSG de 4 canles. 2 canles de onda cuadrada, 1 canle de ruido, 1 canle de memoria de onda (hakei memory)
  • Alimentación: 2 pilas AA, duración 10 horas
  • Dimensións e peso: 133 mm de altura, 75 mm de ancho y 27 mm de fondo. 138 g
A maxia de xogar

Se hai algo que a industria aprendeu ao longo destas décadas é que calquera sistema, máis ou menos potente, con maior ou menor publicidade, depende das obras que lle ofreza ao xogador. Super Nintendo é quizais un dos exemplos máis rechamantes, ao posuír un catálogo lendario en todos os seus sistemas que foi envellecendo incriblemente ben, e armou ese camiño singular que segue Nintendo en cada xeración, que é marcar un tempo de seu, sen ollar o calendario de Sony ou Microsoft, coa Switch como exemplo actual.

Game Boy fixo algo similar. A portátil, amais dun prezo moi atractivo, tamén presumía de ter un catálogo absurdamente bo. Tetris era a gran chamada, pero había decenas de xogos que marcarían un antes e un despois. Aínda que a distribución da consola foi escalada e diferente en todo o mundo, conseguiu convencer a diversas xeracións de que aquí tiñan un sistema para todos.

Pokémon Vermello e/o Azul, por exemplo, foi un revulsivo marabilloso para a Gran N. Os nados a partir do ano 90 é máis que posíbel que chegasen á portátil a través desta franquía, nalgún pack con Game Boy Color. Alén deste RPG, a máquina ofrecía obras de todo tipo: acción, plataformas, quebracabezas, aventura, loita… É máis, no seu haber tamén tiña o nome de triunfos anteriores, que chegaban á portátil en forma de conversións, como Street Fighter II. A rendibilidade era altísima, por non falar do doado que era compartir cartuchos entre amigos, xa fora na casa, no recreo ou no parque.

Doutra banda, e entrando no terreo técnico, programar para esta portátil resultaba sinxelo para os estudios, o que derivou nunha corrente constante de títulos ao longo de todo o seu ciclo vital. É máis, hoxe en día, o tirón da Game Boy así como dos seus cartuchos segue evidenciándose en propostas comerciais como a Analogue Pocket, que vén ser a evolución final desta portátil, coa idea absoluta de poder xogar como nunca coas súas obras. Repasamos algunhas?

Tetris.

Aínda hoxe, este xogo aparece en varias listaxes como o videoxogo máis vendido da historia a través das súas diferentes versións. É un dato discutido, cada vez máis, sobre todo co éxito que Minecraft e GTA V foron arrastrando ao longo da última década. Sexa como for, o xogo de quebracabezas creado por Alekséi Pázhitnov na Unión Soviética foi unha das armas crave á hora de vender Game Boy.

A súa sinxeleza vai da man do seu perfecto deseño como título de quebracabezas. É adictivo, é xenial. «From Russia with fun», dicía a súa portada, desde Rusia con amor. Poder xogalo na portátil de Nintendo foi pura maxia… como para non namorar.

The Legend of Zelda: Link’s Awakening.

Considerada unha das entregas máis curiosas e únicas da saga The Legend of Zelda. O seu ronsel é tan grande que chega até os nosos días, ao decidir Nintendo que renacese nunha revisión hai preto dun ano. A compañía adaptou o esquema de xogo de SNES pero redeseñou todo o seu mundo, deixando a Link nunha pequena illa onde demostrar o seu valor, lonxe de Hyrule.

Recibiu unha versión mellorada, The Legend of Zelda: Link’ s Awakening DX, para Game Boy Color, que recibiu críticas aínda máis positivas que a orixinal. Entre as dúas versións sumaron máis de 6 millóns de copias vendidas.

Pokémon Vermello / Pokémon Azul / Pokémon Amarelo.

Pokémon é hoxe unha franquía pop, un nome que percorre de maneira transversal o coñecemento de varias xeracións. Todo empezou aquí, en Game Boy. Certamente, máis aló das melloras gráficas e mecánicas que se foron implementando co paso dos anos, a franquía nunca quixo fuxir demasiado lonxe da esencia orixinal: empezar de cero, capturar Pokémon, ir visitando aos poucos diversas cidades, chegar a ser un mestre.

A primeira xeración de criaturas foi un acontecemento. Os cartuchos vermellos e azuis víanse en todos e cada un dos dispositivos que un achaba na rúa. Era unha pandemia ao redor de 151 criaturas á que lle seguiu outra nova onda de casos con Ouro, Prata e Cristal. A recta final de Game Boy tivo un nome, e sen dúbida foi o de Pikachu.

Metroid II: Return of Samus.

Nin sequera as limitacións técnicas da máquina impediron que a secuela de Metroid lucira espectacular. Samus xa era unha icona dentro da Gran N despois de gozar de recoñecemento, gloria e aplausos en SNES.

Malia que a crítica lle outorgou notas variadas, entre o notable e o sobresaliente, a volta de Samus é un exemplo perfecto á hora de mostrar como a compañía xaponesa era capaz de aproveitar as súas licenzas dentro da portátil, abrindo novos camiños e atraendo a un público que xa tiña gañado noutro sistema, pero que tiña sede de seguir ampliando a historia orixinal ou, simplemente, revivila.

Shadow Warriors (en xaponés: Ninja Ryūkenden GB: Matenrō Kessen)

A famosa saga de Tecmo non quixo faltar á cita de estar tamén en Game Boy. Trátase dunha versión creada a medida, elevando e popularizando a idea de acción e combate a través dos ninjas. Aínda que os movementos de Ryu Hayabusa estaban bastante limitados respecto  da obra orixinal de NES, era un título divertido e esixente, con personalidade e éxito de seu.

Dr. Mario.

A verdade é que Mario viuse representado en Game Boy de diversos xeitos. Desde a formulación orixinal de plataformas, con Super Mario Land e a súa continuación, a este Dr. Mario, no que adaptaba o mítico xogo de quebracabezas de cores. Pero se non tiña cor como fixeron? Pois de forma intelixente e unha gama de grises ben escollida. De novo, un título deste xénero volvíase un éxito dentro da portátil ao contar cunha recepción igual ou mellor que a recibida en NES.

Se un pensar sobre isto un minuto, é posible chegar á conclusión que xa naqueles anos 90 a Game Boy demostrase un interese claro do público por este tipo de propostas lixeiras e adictivas á hora de ser xogadas nun formato portátil, como tantos anos leva explotando o mercado móbil con obras como Candy Crush.

Carlos Pereiro

Creador de Morcego. Escribo cousas, falo de cousas e encántame escoitar cousas.