RoD: “Podes ser moi bo, pero se os equipos non se fixan en ti non serve para nada”

RoD: “Podes ser moi bo, pero se os equipos non se fixan en ti non serve para nada”

Alberto Polo “RoD” é o mellor xogador de Dota 2 en España. Un profesional que leva anos loitando por ese soño de converter o videoxogo no que compite na súa forma de vida. Non é un camiño doado. Dun tempo a esta parte, e da man de Viciuslab, o zaragozano tamén se foi metendo no mundo do casteo como analista e comentarista. Ao otro lado do teléfonno, RoD soa coma sempre aparenta nos seus streams: un tipo amable e próximo, capaz de transmitir perfectamente as súas ideas e falar desa complicada supervivencia do Dota neste país, ou das dificultades que un debe superar á hora de entrar dentro de reducidísima escea profesional do título de Valve ao longo do globo, pese a ser o eSport que máis cartos reparte en premios.

*A conversa orixinal foi en castelán e así queda aquí transcrita. Por motivos loxísticos queda pendente a súa tradución. Disculpen as molestias.

 

¿No es algo curioso saber que a uno lo ven a través de Twitch cientos de personas que no saben ni su nombre? Usted es RoD, no Alberto Polo para toda una comunidad.

La verdad que si, ¿no? Uno se pasa todo el día en el ordenador jugando o stremeando y al final la gente te conoce por un nick. Pocas personas saben el de verdad, suele ser con las que compartes también la vida real, el día a día. Es cierto, en Internet parece que se suele olvidar uno del nombre auténtico.

Lo digo porque estamos en un momento de la industria del entretenimiento en que todo pasa por alias y no por nombres. ¿Nos olvidamos a veces de que hay una persona de carne y hueso al otro lado?

Quizás ello tenga su base en tratar de hacerlo más divertido, en sorprender con un nombre chocante. Buscar impresionar al público.

Lleva desde los diez años jugando a Dota… Y nació en el 94.  ¿Qué tiene un juego para que uno pase catorce años de su vida dándole cera? (se incluye el periodo del DotA primigenio, el mod deWarcraft III)

Algún parón he hecho en todos estos años, no muy grande pero… [ríe] Básicamente el Dota 2 siempre tiene algo que enseñar, siempre aprendes algo. Es un reto personal y constante. Posee tantas variables, tantos héroes diferentes que siempre quieres mejorar. Si a eso le añadimos el tema competitivo uno se da cuenta de que puede llegar a ganar dinero y a hacerlo tu profesión. Para mi es la conjunción de esas dos cosas: divertirme y retar al resto, competir.

Siempre se habla de ello, esa imposibilidad de ver una partida igual, el gran aliciente del MOBA de Valve. Una complejidad tan grande que obliga incluso a los mejores del mundo a tener un reducido número de héroes dominados al cien por cien. No existe la perfección.

Exactamente. Con el tiempo además se comprueba que se va atinando cada vez más, que siempre se puede hacer algo nuevo pero que también se cometen fallos. De un tiempo a esta parte se ha comprobado que cosas que antes parecían espectaculares ahora se han normalizado. Seguro que lo que ahora vemos de esa manera, mañana nos parecerán habituales. Todo va avanzando.

España es de League of Legends, hecho consagrado. ¿Por qué no ha conseguido despegar Dota 2 siendo este un tanto más profundo? ¿Es ese también su handicap? ¿Ser más difícil a priori que el título de Riot?

Hay varias razones, aunque claro, yo defenderé siempre el Dota a la hora de elegir. [ríe] Creo que LoL tuvo la ventaja de salir antes que Dota 2, no que DotA, pero vaya, lo vendieron muy bien, invirtieron muchísimo en publicidad. Valve no, apenas gasta en ello. Es famoso el hecho de que esta empresa apenas tenga trabajadores en el área de comunicación. En Riot sí puedes establecer contacto más rápido, hablar con el encargado de la región española y hacer torneos de corte oficial. En Dota no. Riot supo vender su juego en España y Valve no. Luego, otra dificultad añadida, es ver que la gente que viene del LoL a Dota se pierde un poco, ¿no? No les resulta tan familiar y al final te quedas con lo que ya conoces.

Es curioso, ¿no? Una empresa como Valve, que duda cabe que será de las más potentes del mundo en este mundo a nivel entretenimiento, que no quiera invertir ni un poco en tratar de mover su juego por Europa..

Nunca, nunca.

que hasta a veces pecan de cuidar poco a la comunidad tal como indican algunos analistas. Al final casi se ha creado una relación de amor-odio. Los jugadores aman el juego, pero cuesta mucho seguirle el ritmo a Valve. 

Es que no tienen ningún departamento dedicado a eso. No hay nadie que te pueda echar un cable a la hora de contactar y tratar de montar algo alrededor del juego que lo publicite. Es su política. Personalmente, yo creo que ganan demasiado dinero ya con Steam y su mercado y no ven necesaria una inversión a mayores ya que así ya les va bien. Obviamente, si lo hicieran, creo que toda la comunidad aplaudiría. Se agradecería mucho.

¿Nunca se ha planteado pasarse al Lol? De acuerdo, usted es un jugador profesional de Dota pero comprueba que en el título de Riot podría haber más posibilidades de ganarse la vida en este país. Estoy convencido de que se le daría medianamente bien, partiendo de la base de que comparten ciertas similitudes.

Sí, lo he pensado alguna vez. Más que nada al ver algunos programas en España, comprobar la cantidad de equipos y ligas operativas que existen solo aquí. Da un poco de rabia, claro, si lo comparamos con Dota. Claro que por otro lado ambos juegos tienen fecha de caducidad. Ser jugador profesional, de cualquiera de los dos, no es algo para toda la vida. En mi caso particular, ya he invertido muchísimo tiempo en Dota y volver a empezar a adquirir todo el conocimiento necesario para ser realmente bueno en LoL llevaría años. Y aparte me gusta más [ríe].

Por descontado. Y la pregunta del millón habitual. ¿Cuán difícil es ser jugador profesional?

Mucho. En todos los juegos. En Dota, quizás aún más. Se trata de un sistema muy cerrado en el que algunos ya llevan mucho tiempo y en el que parece que tú no pintas nada desde fuera. Tienes, eso sí, un arma que es la tabla de clasificación. Si llegas muy alto tu nombre va a ser visible [el nombre de RoD suele aparecer entre los 150 mejores jugadores de Europa]. Básicamente todo consiste en crearte tu propio nombre, tu marca, y que los equipos se fijen en ti. Puedes ser muy bueno, pero si los equipos no dan contigo no sirve para nada. Luego, si te llega la oportunidad también deberás hacerlo bien. Si desaprovechas los pocos momentos que te puedan surgir… Todo se complica para ser profesional.

Suena un poco endogámica la escena profesional dotera.

Sí, puede ser. El propio sistema de Valve favorece esa situación. Todo depende de torneos muy grandes, pero muy reducidos en número. No hay liguillas, es muy difícil que un equipo pequeño sobreviva o se mantenga. Aquí o acabas en la International o en una Major…

¿Es un poco el todo o nada?

Efectivamente. Hay muy pocos jugadores profesionales en comparación a otros eSports, y sin embargo son los de Dota los que aparecen con cifras enormes en los premios.

En los últimos años parece que se ha intentado solucionar un poco esta problemática, se probaron cosillas… ¿No consigue Valve apretar la tecla de dar sitio a los nuevos pero también a los veteranos? Imagino que también existirá esa presión conocida de los equipos grandes: yo vivo bien, a mí no me cambies el modelo.

Claro. También hay que tener en cuenta a los jugadores con fans, pues también hay mucho dinero en esa parte del Dota.

Entramos en el terreno de los streamers.

Es importante. Las empresas a la hora de dar su apoyo buscan las cifras de visionados, de seguidores de un jugador. Creo que Valve tiene cierto miedo a perder todo lo ganado, la audiencia actual de su sistema actual. Sabe cuál es, y cuánta es. El año pasado trataron de añadir las Minors, como eventos más pequeños, más asequibles para equipos… peores, pero al final acabaron yendo todos los equipos de siempre. No tuvo demasiado sentido.

¿Y hay que de su familia? Imagino que no es fácil decirle a sus padres que va a intentar ser profesional de un videojuego, que le den un tiempo para ello. ¿Llega la hora de la cena y le preguntan que puesto ocupa en las leaderboards?

Es complicado. Depende obviamente de los padres de cada uno, los míos son comprensivos, pero es complicado para mucha gente seguro. Para empezar porque mis padres, por ejemplo, no sabían ni qué era Dota. Por otro lado, este es un juego de equipo, no dependes exclusivamente de ti mismo por lo que es mucho más difícil hacerse notar. Tampoco está claro que vayas a llegar a algo. No es un trabajo estable.

Imagino que sus progenitores fliparían al verlo en la televisión, participando en algún programa o reportaje sobre los eSports. Añade seriedad a algo que quizás no alcancen a comprender del todo.

Ayuda bastante. La realidad es que notas mucha presión, normalmente prefiero que no me pregunten mucho sobre Dota. [ríe]

Al fin y al cabo, si RoD es un profesional de Dota, ¿que es Alberto Polo?

Yo estudié un grado superior de cocina, lo que pasa es que siempre he estado vinculado al Dota. También practiqué y compeí en fútbol y atletismo. Hasta que decidí dedicarme al juego al cien por cien, las tardes las tenía ocupadas con esos deportes tradicionales. Dota ocupa mucho tiempo, por eso es casi incompatible con mis estudios de cocina, una profesión que también requiere mucha constancia. Pero bueno, en un futuro siempre está ahí.

En Dota las partidas son bastante largas, pongamos entre treinta y cincuenta minutos. Al final, el día es limitado, por mucho que quiera jugar partidas, nunca serán muchas.

El problema es que si quieres ser el mejor te das cuenta de que hay gente que siempre va a jugar más horas que tú. Hay muchas personas compitiendo por ello. Mucho ruso, mucho chino… Mucha gente entrenando muchísimas horas. Si tú juegas seis, otro echa diez.

Y volviendo a a los streams, ¿no le da algo de vértigo apretar el botón de iniciar transmisión y que al momento ya haya gente pendiente de usted? No todo el mundo lo logra.

Si te soy sincero no lo entiendo. [Ríe] Me choca bastante encender el streaming y ver que ya hay gente apoyándolo. No me considero más especial que el resto. Vale que sí, que en la práctica soy el jugador con más MMR (Matchmaking Rating) de España pero… No acabo  de entenderlo. [Ríe] Es una sensación rara.

Usted, además, tampoco es que haga demasiadas sesiones de retransmisión. Es curioso eso, porque sabiendo que posee seguidores, siempre pensé que en todo esto debe haber cierto componente adictivo, de posición de poder, de saber que uno va a ser visto y escuchado, con más razón aprieto el botón de inicio.

Evidentemente, si hicieras streaming y no tuvieras a nadie te sentirías un poco mal, ¿no? A mí la gente me sorprende el apoyo que me da y estoy muy agradecido. La comunidad española es muy agradable ha sido muy agradable conmigo. Gente como Viciuslab, por ejemplo, me ha ayudado muchísimo.

No oculta su sorpresa y agradecimiento cuando le donan dinero.

Totalmente. Las primeras veces ni me lo creía. Ahora ya lo fui entrenando, verte en esa situación de jugar, sin hacer nada del otro mundo, pero que alguien te entregue su dinero. Por otro lado, hay que entender que al fin y al cabo es tu tiempo el que estás invirtiendo, prestando atención, organizándote, hablando… Estás creando contenido para el público. Entiendo que alguien quiera suscribirse, o donar. Es normal.

¿Recuerda cuál fue la primera donación que recibió?

Si te soy sincero no. [Ríe] Lo tengo apuntado eh, de todas formas. Curiosamente, creo que fue alguien que no conocía.

No se le ve un tipo obsesionado con subir, subir y subir. Lo digo porque seguro que si se dedicara a spamear un héroe más fuerte durante un cierto tiempo, alcanzaría una posición más alta. Cualquiera que siga su stream ve que le gusta jugar y divertirse. No es solo ganar y ganar.

Va por días. Hay días que quizás si peque de eso que describes al principio, pero siempre te toca una racha un poco y mala y dices: no vamos a acabar mal, vamos a pasarlo bien.

Es rarísimo que usted se enfade. No es algo habitual en este mundillo donde las broncas y los malos rollos están a la orden del día.

Es que he ido aprendiendo bastante. Antes a lo mejor si no me dejaban jugar de mi rol pues escogía un héroe raro, o lo que sea. Ahora intento ayudar al equipo, pensar en el conjunto. Es cierto que algunas veces las partidas de Dota parecen una guardería de niños. Tienes que ejercer de padre y dar ejemplo. Si no lo haces tú, nadie lo va a hacer por ti. Hay que tratar de dar buen rollo a la partida y ganar.

¿Aprueba España en los eSports o necesita mejorar? La normalización es un largo camino.

Ha sido una evolución lenta, va a su ritmo. Quizás sea así lo mejor porque a veces si fuerzas las cosas se fastidian. Creo que se están haciendo bien algunas cosas y otras no tanto. Hay empresas que trabajan a un nivel altísimo, y otras carecen de la profesionalidad necesaria. Eso suele pasar al contratar gente que no entiende realmente sobre el tema. Las grandes empresas deberían tratar de coger a la gente que de verdad sepa sobre esto.

Siempre está ahí lo de la burbuja, que si esto en realidad es un espejismo, que es una fase, que si el Real Madrid abre una sección de eSports, que si se invierte pero cae en saco roto… Está claro que si pones un millón de euros y lo gestionas mal, por mucho que sea, no va a haber resultados.

Hay mucha gente perdida con estas cosas. Salvo la LVP o la ESL, que tienen gente que entiende y trabajan de verdad, cuesta dar con entes realmente eficaces. Las empresas de toda la vida tienen por delante el proceso de entender qué son los eSports y cómo se trabajan. Por otro lado, España también tiene que hacer muchas más cosas a nivel legal y demás. Hablamos de cotización, autonomía… El jugador profesional de videojuegos no forma parte del sistema.

Este es un país donde ser músico o pintor sigue siendo una extraña aventura legal. No quiero ni pensar ser un streamer. 

España va muy poquito a poquito. Ahora bien, si va avanzando, aunque sea lento, ya es algo. Espero que algún día haya un sistema de eSports que realmente funcione como en otros países.

Cambiando de tercio, le hemos visto ir pillando el gusto a lo de castear. Se le ve bastante cómodo.

La verdad es que es un ámbito que nunca había querido probar y… Me gusta bastante. Prefiero ser jugador, pero tiene su aquel transmitir lo que crees durante las partidas, dar tu punto de vista o interactuar con la gente. Yo que soy un poco tímido me costó algo al principio, pero ahora que le voy cogiendo el tranquillo me voy abriendo más. Estoy contento con ello.

¿Acaso hay mayor satisfacción que predecir un héroe en una fase de picks?

[Ríe] Es un poquito ver que los conocimientos sirven para algo. Quedas satisfecho contigo mismo. Me ha gustado conocer ese mundo. Las cámaras, la producción… Todo lo que hay detrás de una retransmisión oficial.

RoD, durante un casteo oficial de la ESL

Carlos Pereiro

Creador de Morcego. Escribo cousas, falo de cousas e encántame escoitar cousas.

Artigos relacionados