Reportaxes Lobos, homes e viceversa :: A política en The Wolf Among Us (2/2)

Lobos, homes e viceversa :: A política en The Wolf Among Us (2/2)

Esta é a segunda parte dunha miniserie de reportaxes, preme aquí para acceder á primeira.

Sementa ventos e recolle tempestades

Esa escena que encapsula todos os temas e virtudes do xogo, por estraño que pareza, é unha reunión. Bigby ao fin dá co asasino, e lévao consigo xunto ao resto de personaxes para realizar un xuízo no que decidir que facer con el. Concédenlle ao acusado a oportunidade de defenderse e, durante un bos vinte ou trinta minutos, asistimos a un debate entre dúas forzas enfrontadas, o goberno legal e a oposición criminal, por gañarse o apoio dos asistentes. E florecen as mencionadas sementes, cando practicamente cada personaxe expón a súa situación, reacciona cando se acorda de algo que fixemos ao seu favor ou na súa contra, dá as súas opinións e razóns, etc.

Quizá Bigby e Brancaneves sexan íntegros e boas persoas, pero é probable que ao longo do xogo fixesen algo que terminou amolando a outra persoa en nome da lei, o que irremediablemente conduciu a esa persoa ás garras do “vilán”, unha sorte de Padriño que regula un emporio criminal que involucra a moitas fábulas. Boas ou malas, a todas elas réxeas un mesmo denominador común: a pobreza. Velaí o difícil: é moi complicado dilucidar se está ben ou mal que unha persoa que non ten outra opción termine así.

E velaí tamén o interesante e adulto do título. The Wolf Among Us lánzanos de bruzos a un debate moral moi espiñento no que nunca se pode ter a razón do todo. Mesmo se xogas como “bo” e axudas en todo o posible aos demais, sempre vai haber alguén descontento, alguén pisado. Máis aínda nun mundo cunha sátira capitalista tan evidente: se non tes un Encantamento, envíanche a A Granxa. E quen non se pode permitir o Encantamento? Exacto, a clase media-baixa. O goberno non o proporciona gratis, pero si bota de Fabletown a quen non o teña. Un sálvese quen poida de manual, vaia. Os paralelismos entre esta situación e a sanidade privada estadounidense -país de orixe do estudo- tamén son máis que evidentes. Falamos, á fin e ao cabo, dun sistema que practicamente arruína aos seus cidadáns cada vez que enferman ou padecen algo grave.

Non todas as fábulas teñen forma humana

Isto non implica que o xogo non se posicione, ou non se configure como unha crítica a como, desde a desigualdade económica e social, lanzamos aos máis pobres aos brazos do crime. O título expón que quen rouba, quen okupa, quen se prostitúe, non o fai por pracer. Faino porque non ten outra opción; porque, doutro xeito, non pode facer fronte á súa hipoteca ou ás enormes facturas do hospital. Porque, aplicando a lóxica de Rousseau -faltaba a referencia pretenciosa-, o ser humano non é malo por natureza. Son estas influencias do seu ámbito social as que o fan obrar mal.

Outra cousa ben distinta é que logo si haxa proxenetas, mafiosos ou criminais, así como empresarios ou políticos, que se aproveiten da situación para capitalizar esas necesidades e crecer en base a negocios ilegais e o sufrimento dos demais. E indesexables que por pura maldade desexen poñerse ao seu servizo. Eses son os verdadeiros viláns: os que se regodean nos defectos e inxustizas do sistema e úsanos para sacar a súa tallada.

Heroe ou vilán

O final, ademais, dependendo de como xoguemos, deriva esta crítica en dúas vertentes, sendo ambas moi intelixentes e adecuadas para cada forma de xogar: “bo” ou “malo”. Se durante a partida fomos uns déspotas, corruptos e violentos, o xogo pon o foco na figura de Bigby. Si, atrapou ao asasino, pero a que prezo? Canto hai de correcto en englobar nunha soa figura ao xuíz, ao xurado e ao executor? Porque Bigby, se é o seu desexo, pode facer o que queira. Non hai ninguén máis forte que el. E a xente tenlle medo.

As maneiras de Bigby distan de ser modélicas

Se decides xogar como un Bigby malo, o xogo critica que os organismos de poder deixen a xestión da orde en mans de alguén tan caótico e violento. Condena a brutalidade policial. Nese sentido, ten unha vixencia aínda máis punzante na actualidade, despois dos asasinatos a mans da policía estadounidense de varios homes da comunidade afroamericana o ano pasado, entre os que se inclúe George Floyd, cuxa morte orixinou o movemento do Black Lives Matter. Estamos protexidos realmente con alguén así no poder?

Pero se decidimos xogar como un Bigby bo tamén temos unha ensinanza. Unha mensaxe que, a pesar do que se podería pensar, dista de ser antisistema e anarquista. Lonxe de caer no baleiro moral e de dicir algo tan doado como que todo é unha merda e que temos que acabar co que construímos, é un xogo que cre. Non quizá no sistema, pero si nos individuos que o conforman e sosteñen. É moi humanista. Avoga pola colaboración e o progreso conxunto; e cre que, se todos achegamos o noso gran de area, o mundo pode ser un lugar mellor.

The Wolf Among Us, en definitiva, é importante porque nos obriga a cuestionarnos moitos dos hábitos dos gobernos occidentais, e as nosas opinións e sentimentos cara a eles. Coas súas consecuencias e incongruencias. E aínda que non é a primeira nin a última vez que vemos algo así no medio, é un dos exemplos máis brillantes dun videoxogo político.

Dicía Hobbes -aínda que nós somos moito máis de Rousseau, lembrade- que o Home era un Lobo para o Home. Pero a plasmación literal desa idea no videoxogo chegou en 2013 para dicirnos o contrario. Que todos xuntos, colaborando, poderemos cos verdadeiros Lobos que nos axexan. Veremos canto queda desa idea cando as cousas se volvan a complicar en Fabletown na futura segunda tempada. Toca esperar.

Jorge Riveiro

Xornalista en proceso. Penso, logo escribo. Spoiler: a maioría de veces sáeme mal.