Análises Luigi’s Mansion 3 :: Un irmán que brilla con luz de seu

Luigi’s Mansion 3 :: Un irmán que brilla con luz de seu

Ben podería parecer a seguinte sentenza unha apreciación primitiva, pouco analítica e quizais evidente: «Só Nintendo fai obras como Nintendo». É unha oración boba en contido, pero recolle unha idea fundamental dentro da industria do videoxogo, demostrábel ao longo das últimas tres décadas, que non é outra que aquela que explica como a compañía da Gran N xoga un deporte moi diferente ao dos seus rivais empresariais, se así se poden definir.

Se Sony e Microsoft teñen unha evidente guerra de produtos e obras, materializada logo nunha absurda carreira entre xogadores, Nintendo entretense noutro estadio. Ás veces en compañía, en colaboración con outros; ás veces, soa.

Luigi’s Mansion 3 é a enésima proba da autenticidade de Nintendo. É outra obra singular, outro hit que golpea sen piedade a través dunha proposta fresca pero clásica, divertida e enriquecedora. Outra aventura que cumpre ese estándar máximo da empresa xaponesa, fabricar un produto para todos os públicos, capaz de divertir a calquera xogador, alén da idade, clase ou situación. Unha obra de carácter universal, co que todo iso supón.

Seguindo cos símiles, existe un moi estendido, aquel que sitúa a Nintendo como unha especie de Pixar dos videoxogos. Un colectivo de traballadores capaz de xerar obras deliciosas que poden ser vistas desde diferentes posicións e prismas, pero que na práctica cumpren a difícil tarefa de contentar nunha mesma sala a adultos de máis de corenta anos e a nenos de non máis de oito.

Así, a nova aventura de Luigi, un dos irmáns máis famosos da historia pop, podería simular ser un xogo vestido con certo aroma infantil, tanto polas súas mecánicas simples como pola súa historia ou o seu apartado gráfico; pero tamén podería ser entendido como un título xenial, con mecánicas sólidas, lonxe do aburrimento, amais de contar cunha narración relaxada e divertida, e un apartado visual glorioso que roza cos dedos o límite da máquina híbrida.

De aposta inicial a impresincíbel

O primeiro capítulo de Luigi’s Mansión apareceu para GameCube hai case dúas décadas. A aposta de Nintendo chamou a atención ao presentaren unha aventura bastante afastada do formato no que Mario brillara sempre. A aventura do seu irmán, vestido de verde, era unha cousa ben distinta. Convenceu e foi aplaudido.

Máis de dez anos despois, Next Level Games levou á Nintendo 3 DS unha continuación que renovaba a proposta cun produto persoal e divertido, pero é con esta entrega cando un comproba como Luigi’s Mansion alcanzou un punto de non retorno como obra de seu, con carácter, capaz de rivalizar con clásicos como Donkey Kong Country ou Super Mario Odyssey, pasando a ser un xogo imprescindíbel para calquera posuidor dunha Nintendo Switch.

Todo o xogo loce fenomenal grazas a uns personaxes especiais, deseñados con evidente agarimo.

Soa esaxerado, pero é a sensación que ofrece desde que se inicia o xogo. A capacidade de pensar que estamos perante unha aventura equilibrada, divertida e con ganas de ser algo máis que uns píxeles. Quizais a propia Nintendo fixo de Luigi’s Mansion 3 o seu tapado este 2019. A súa chegada non foi precedida de toda esa expectación que si se viu con títulos como Fire Emblem: Three Houses, Super Mario Maker 2 ou Pokémon Espada / Escudo. Por suposto que moitos usuarios de seguro que si foron seguindo o seu desenvolvemento e evolución, os seus adiantos e as súas mostras, pero a percepción final de obra mestra contraponse de maneira estraña á súa aterraxe sen demasiados fogos artificiais.

Quizais sexa tamén iso parte da sorpresa que é esta terceira entrega; ser o típico agasallo, o mellor, que no canto de estar baixo a árbore dentro dunha caixa de enormes dimensións, apenas precisa uns centímetros cadrados para revolucionar.

Non, Luigi’s Mansion 3 non é perfecto, non é a obra definitiva do milenio, tampouco a mellor de Nintendo nesta xeración, pero é moi probábel que apareza sen despeitearse dentro desa popular lista de candidatos ao GOTY. Pronto sairemos de dúbidas. O meu voto, por suposto, teríao para figurar nela.

A historia de sempre (mellor que nunca)

Para que inventar unha nova escusa se a vella segue cumprindo? A última aventura de Luigi recupera a premisa clásica de chegar a un hotel en busca dunhas merecidas vacacións e comprobar que todo deriva nunha misión de salvamento. Mario, Peach e Toad os obxectivos a rescatar. Os inimigos? Pantasmas que teñen por diversión trataren de impedir o noso triunfo. O de sempre, si, pero funcional.

Na práctica, a idea é que o xogador vaia recuperando os diferentes botóns do ascensor que dá acceso a todas as plantas do edificio. Non se desvelará aquí que hai en cada planta, pois este misterio inflúe directamente na xogabilidade do título, sempre cambiante, sorpresiva.

Este terceiro capítulo quere que nos esquezamos por un intre do backtracking, malia que conteña certos retrincos, e aposta porque cada planta do hotel sexa dona dun universo de seu. Si, hai unha unidade temática central nas habitacións do Hotel Gritz —fantasía de nome—, pero quíxose amosar unha maior independencia en cada un dos pisos, onde se representan todos os espazos básicos dun hotel de luxo, desde o vestíbulo, ao comedor, ao auditorio, o aparcamento…

A expresividade de Luigi está moi conseguida, desde a súa forma de andar até os seus acenos.

É en cada un deles onde, alén da historia principal, Next Level Games propón historias únicas, autoconclusivas, xeralmente centradas ao redor da figura dun xefe de nivel ao que faremos fronte no tramo final. Axuda a manter a atención e o interese, desde o principio até o final. Canto tempo? O que dura Luigi’s Mansion, entre 13 e 16 horas. Dependerá de como explores ou de se nalgún momento tes problemas á hora de resolver algún quebracabezas.

Non. Non é un xogo desafiante. A aventura do irmán de Mario é divertida e funciona moitas veces como unha comedia onde cada apertura de caixón busca provocar unha risa debido á reacción do protagonista, pero non é un reto real. Isto, por motivos evidentes, pouco debería importar ou pouco se debería botar en falta.

Aspirar sempre é divertido

Antes de comentar as diferentes ferramentas coas que Nintendo quixo dotar a Luigi, convén recalcar o feito —moi relevante— de que todo elemento no Gritz séntese vivo. Desde as mesas, as cadeiras, as paredes, a máquina de café, as sabanas, as maletas, os cadros… TODO. O xogo quere que experimentemos, que vaiamos tocando todo. Á inversa de como funcionaría un museo de arte, Luigi’s Mansion 3 quere que saltemos, destruamos e aspiremos cada recuncho do escenario.

A recompensa contémplase en forma de moedas que logo poderemos usar para comprar certas melloras que fan a vida un pouco máis doada, pero a realidade é que o premio é a arte pola arte, a destrución pola destrución. Mira, pero non toques? Nada diso. Mira, toca, aspira e expulsa. Todo vale.

Isto abre un abanico de posibilidades á hora de explorar o escenario. Arroxar obxectos, destruír uns contra outros, achar ese coleccionable que faltaba debaixo dunha saba ou nun buraco minúsculo da parede… É difícil de explicar como non podes abandonar unha estancia sen explorala de arriba abaixo antes de continuar.

Así, o Sugaentes GO-1000 convértese nunha arma infalible contra as pantasmas e como magnífica catalizadora para o resto de mecánicas. Amais de aspirar, tamén poderá botar o aire cara a fóra, propulsar a Luigi e, máis adiante, lanzar a ventosa Chupoun ou duplicar a interacción con Gomiluigi, un clon verde semisólido que amplía a resolución de quebracabezas aínda que non se leva nada ben coa auga.

O GOM-1L é unha ferramenta multiusos que nos permitirá combater, interactuar con todo o escenario e resolver quebracabezas.

É o Profesor Fesor o que nos guía na utilización dos novos dispositivos. É un personaxe divertido, fundamental dentro do título, pero que quizais peque de demasiada presenza nalgúns puntos. É un tanto repetitivo nas explicacións, explicacións que por outra banda simulan evidentes por momentos. De acordo, mellor que sobre e non que falte, aínda que se hai un algo que non cheguei a entender co manexo da GO-1000 —ou GOM-1 L— é a pouca pericia do estudo durante o primeiro titorial de dicirnos que unha determinada acción realízase cun botón —cando en realidade podemos seleccionar entre dúas para facela, sendo o que non se nos di, moitísimo máis cómodo—. Nada grave, pero si curioso.

Iso si, os xefes de nivel son unha gozada. Así de simple. Son enfrontamentos diferentes que superan por moito os vistos en Super Mario Odyssey, ao apostaren por duelos con personalidade, mecánicas concretas e deseños xeniais. Next Level Games fixo un traballo que ridiculiza o visto noutros títulos e fai medrar a excelencia de Luigi’s Mansion 3 até onde albiscamos o teito de Switch. Todo un acerto. Hai liortas xeniais, que desexarás que non rematen. Pero claro, sempre está a idea permanente de que logo virá algo mellor… e case nunca falla.

Máis pantasmas, por favor

Un pero? Que non haxa maior variedade de inimigos. As pantasmas poden vestir pezas e ter deseños variados, pero a loita contra eles, que é divertida, acaba por ser un pouco repetitiva polo feito de realizarmos sempre o mesmo combo: aspirámolos e logo golpeámolos contra o chan como unha especie de combo letal. Do mesmo xeito que os escenarios mudan o seu aspecto, os inimigos non tanto.

A través do laboratorio do Profesor Fesor poderemos ver os diferentes tipos de espectros que fomos capturando. Falando de inventos. O menú de pausa inspírase na lendaria Virtual Boy, o errado intento de Nintendo de entrar na realidade virtual a mediados dos 90. Un fracaso histórico que aquí se converte nunha ferramenta irónica, un detalle sublime que demostra o bo humor da compañía.

O Rey Boo preséntase como un dos antagonistas principais, pero non o único.

Sen máis dilación, lembrar que Luigi’s Mansion 3 colócase como un dos xogos con mellor aspecto visual en Nintendo Switch. A cantidade de accións que aparecen en pantalla, de moedas, de billetes, de partículas… roza o ridículo. O xogo loce moitísimo mellor que outros títulos desta xeración en consolas, en teoría máis potentes, o que volve resaltar o enorme labor realizado por Next Level á hora de crear este novo capítulo.

As expresións de Luigi, o seu xeito de andar, os seus xestos… Un libro aberto de emocións que permite o aspecto mudo do personaxe. Non é preciso falar máis aló das dúas palabras de rigor. Se a iso lle engadimos unha banda sonora de libro e unha serie de efectos ben traídos e amábeis, pouco máis queda por dicir, alén das sorpresas que encerra á hora de ser vivido.

Existe un modo multixogador bastante competitivo, iso si. Chámase Luigi contra Luigi e expande a vida útil do xogo todas as horas que queiramos. Aquí poderemos atopar tres formas de diversión: Pescamoedas, Atrapapantasmas e Disparacañóns —os nomes falan por si sós—. Até oito Luigis competindo pola gloria. Nin os aniversarios nin os botellóns en casa volverán ser o mesmo.

Tamén está dispoñíbel, unha vez avancemos na historia principal, a Torre de Desafíos, tamén multixogador —malia que pode ser xogada en solitario— tanto local como en liña. Nela deberemos atopar unha pantasma concreta durante un período de tempo limitado, por iso é polo que o factor cooperativo fai as cousas moitísimo máis doadas. É un escenario diferente ao do hotel.

Luigi, con todas as letras

Máis aló de ser un bo xogo, Luigi’s Mansion 3 trae consigo a materialización total da importancia do irmán de Mario dentro do universo de Nintendo. Se cos dous capítulos anteriores xa se elevara como un protagonista máis que válido, nesta ocasión asina un papel xenial, dentro dunha obra que figurará no máis alto do catálogo de Switch á hora de buscar calidade e entretemento todo o tempo que dure a consola.

Queda o xogo configurado como unha obra básica para entendermos este 2019, amais da idea artística e creacional de Nintendo dentro da industria do videoxogo. Outro exclusivo brillante. Outro xogo luminoso. E xa van uns cuantos.

Luigi deberá demostrar ser, de novo, un protagonista á altura e non só un secundario dentro do universo de Nintendo.

9.5

O mellor

  • O Gritz, os seus escenarios, as súas habitacións... Un edificio vivo e ben deseñado
  • A diversión que leva por bandeira, converténdose nunha comedia para todos os públicos
  • A interacción con case todos os elementos que achamos
  • Os xefes finais de cada nivel, para lembrar
  • Un apartado gráfico e sonoro espléndido
  • Desprende personalidade, moita

O peor

  • Pouca variedade de inimigos, pero nada grave
  • Os combates "normais" pecan de certa repetición
Carlos Pereiro

Creador de Morcego. Escribo cousas, falo de cousas e encántame escoitar cousas.