Opinión Opinión :: Outro ano, o mesmo ruído

Opinión :: Outro ano, o mesmo ruído

Eran as dúas e media da mañá e, aínda que era difícil non compartir a ilusión polos rumores que corrían polas redes, a miña falta de sono e escepticismo fixéronme esperar o peor. Os Game Awards, a crème da crème dos videoxogos reunida nunha cerimonia para celebrar o traballo e o esforzo da industria, estaba a piques de comezar e eu xa traguei saliva. Ía ser duro.

Tropezando coa mesma pedra

Repetindo cos anos anteriores, a festa do xogo de Geoff Keighley segue cometendo os mesmos erros unha e outra vez, que fan que a celebración dunha das industrias culturais que máis diñeiro xera no mundo se converta nunha feira máis ben triste.

Son tantos os fallos a nivel de execución que un quédase perplexo cando as cousas van ben. Porque hai capital  —humano e económico— para que as cousas saian ben, pero poucas veces o fan. Para comezar, temos unha división incomprensible entre a gala e unha pregala onde se outorgan premios como se estivésemos a esperar un número na carnicería. Ás veces é o mesmo presentador quen entrega tres premios seguidos, de xeito rápido, sen deixar de falar. En termos comunicativos é unha elección desastrosa, e en termos de respecto ao gañador e nomeados xa é para botar a chorar.

Ás veces é incluso mellor que ninguén suba a ese estraño plató —considerablemente máis pequeno que o principal— a recoller o premio, porque parece unha película dos Monty Phyton. Non hai nin un premiado que saiba irse de plano correctamente. Tras o discurso de agradecemento insípido que apenas aporta nada, sempre lle segue un momento de estraña incomodidade na que o presentador dá a nora boa (por quinta vez) e empurra un pouco aos gañadores para que saian da visión da cámara, que o show debe continuar.

Todo isto, repito, cunha diferenciación de importancia entre premios que nin sequera ten explicación. Por que o premiados a Mellor Actuación ou a Mellor Xogo de Deportes deben resolverse velozmente, mentres que o premio ao Mellor Xogo de Acción lévase toda a atención no escenario principal? A que lóxica obedece esta orde caótica, que da a impresión de seguir un rimo improvisado?

A gala continúa aderezada con algún que outro xugoso World Premiere, eses anuncios de novos títulos que vanse intercalando para dar máis importancia e valor a unha gala de premios que xa parece unha escusa. Non quero que se me mal entenda, pero non é o mellor momento nin lugar para colar anuncios. É o que pide o público, si, pero pérdese a intención de celebrar o creado durante o último ano se poñemos o foco directamente nos títulos (ou consolas) que sairán Deus sabe cando. Nos Óscar —que tampouco son santo da miña devoción—; si que teñen ese detalle de non intercalar cada dous minutos un novo tráiler do blockbuster que toca. Como industria que aínda ten que facerse valer e respectar, creo que non debemos avergonzarnos de mostrar unha cerimonia de premios onde os nomeados sexan os protagonistas, onde se fale do videoxogo como medio, onde se compartan ideas e onde os discursos duren, polo menos, máis de dez segundos.

Con présas e ao tolo

O ritmo frenético que rodea á cerimonia ten a súa razón de ser en que non se quere alargar demasiado, pero a gala segue a durar unhas incomprensibles tres horas e media de ruído que non deixan respirar. Coa metade do tempo ocupado con concertos sen moito xeito —Green Day con Beat Saber? Por que?—, e cos World Premiere aparecendo sen descanso, o que non se entende é que a festa do videoxogo teña publicidade que non teña nada que ver co seu mundo. Entre anuncios de Jumanji, Birds of Prey, SubWay, Samsung OLED e unha campaña para deixar de vapear, un xa non sabe se está vendo The Game Awards ou a teletenda.

Pero, como dicía anteriormente, ás veces as cousas fanse ben. A orquestra da gala sempre se loce no momento de coñecer ao Xogo do Ano, e ata presta que por uns minutos se homenaxee e se preste respecto a aquelo que se supón que se quere premiar. É incluso máis chamativo  cando Reggie-Fils Aimé sube ao escenario e goza, afortunadamente, de tempo para falar, reflexionar e para mostrar unha pequena carta de amor a unha industria que parece rexeitar a súa atención. Por que non deixar falar a Miyazaki, a Kojima, aos traballadores de Crash Team Racing, aos de Destiny 2? A propia gala dos videoxogos despreza ás súas mentes máis brillantes a favor da pirotecnia e o ruído constante.

O ritmo trepidante da gala afoga aos presentadores de cada premio —menos aos Teleñecos—, e tamén aos premiados. É unha verdadeira pena, porque a voz de estudios indie detrás de títulos coma GRIS ou Disco Elysium debería ser escoitada na suposta festa da industria. E cando parece que teñen un tempo para amosar as súas ideas, o seu aprendizaxe e a súa ilusión polo videoxogos, a música de fondo sube ao máximo e lle seguen as luces, os World Premiere, os concertos e o anuncio que nos recorda que vapear é malo.

Esta falta de voz dos protagonista é aínda máis escandalosa cando sacan a persoas cunha vida transformada polos videoxogos a modo de píldoras informativas do poder do medio, que remata cun incómodo selfie nos asentos mentres Keighley da paso a un novo anuncio. De pouco sirve o Fuck the Oscars! de Josef Fares se a industria segue sen valorar os propios referentes e cae na terrible tendencia de buscar a validación en figuras externas que ven nos videoxogos un simple cartel publicitario.

A cúspide da estupidez é cando se anuncia un videoxogo de Fast & Furious antes da entrega do premio ao Mellor Xogo do Ano. Non, non é broma. Vin Diesel sae ao escenario, cunha ovación inexplicable, e comenta que xoga moito a videoxogos, polo que parece que xa está xustificado o seu descarado product placement no momento de celebrar a mellor obra do ano.

A gala acaba como comeza, veloz, borrosa, sen deixar respirar, sen deixar explicar e sen deixar medrar. Sen deixar medrar a unha industria que se merece máis atención e que non precisa unha publicidade tan invasiva, sen sentido e groseira cara os propios invitados. Queda moitísimo que facer para tomarnos en serio a nós mesmos e ao mundo tecnolóxico que amamos. É necesario o bombardeo de novidades para que o público atenda ás persoas detrás dos títulos que agardan? Non existen xa feiras adicadas a mostrar os xogos que verán a luz nun futuro? Deben ocupar este espazo tamén?

Non quero mostrarme demasiado pesimista, e, a verdade, temos sorte de contar cunha gala coma os Game Awards. Cada ano perde un pouco da súa suposta identidade rebelde en pos de un contido cada vez máis capitalizado, pero a situación pode mellorarse. Aínda hai tempo de facer un gala de premios propiamente dita, e non un evento de publicidade condensada en tres horas.

O ano que vén intentarei non quedarme durmido, pero xa non prometo nada.