Xogar nunha illa deserta :: Que levar á unha eternidade?

Aceptei o programa de boa gana. Catro persoas recibirían dous millóns de euros no caso de eu asinar ao final daquel papel. Había trampa, claro: acabaría nunha illa deserta o que me quedase de vida. Un sacrificio válido, pensei. Tampouco é que se me perdese moito en Pontevedra nos últimos tempos. A miña familia habería de comprendelo ou, polo menos, a súa mágoa sería superada por un ingreso en conta co que de seguro atoparían algo de alivio.

O bo da illa é que non me faltaría de nada. A compañía Pachnie Papieżem ofrecía isto  como un experimento controlado para ver como responde unha persoa en soidade. Non sería algo tipo Tom Hanks co balón Wilson e así. Tería unha casiña, a posibilidade de facer a compra unha vez cada semana e recibir alimentos, electricidade e Internet —sen acceso a certas páxinas como as redes sociais e así ou a programa de chamadas e videochamadas—.

A típica illa que un pode atopar nun videoxogo, co seu mar, o seu Link ziscado e un ovo sobre o volcán.

Non entendía, iso si, a limitación esa dos tres videoxogos. «Que carallo..?» Só podía levar tres videoxogos para pasar con eles o que me quedase de vida. De todas as decisións posíbeis, a máis dura e imposíbel, tiña que aparecer naquel documento. Como resumir unha paixón en tres obras? Que clase de mente diabólica estaba detrás de tal condición? Un monstro? Un doutor?

Había que actuar rápido. A decisión estaba tomada, iso estaba claro, e debía ser consecuente; atopar na miña cabeza eses tres videoxogos que me permitisen manter a cordura até o día no que a deusa Libitina dixese «até aquí, rapaz».

Un mundo por explorar

Tendo en conta que as limitación espaciais da illa ían ser unha constante, pensei que estaría ben ter un contrapunto dixital. Vaia, un xogo de mundo aberto enorme, no que poder fuxir e viaxar lonxe daquel recuncho de palmeiras sen bicudo e con area branca. Podía soar ben hoxe, pero co tempo acabaría por morrer de noxo.

Quería un mundo alternativo e fantástico onde a maxia fose unha constante ou prefería un mundo que fose un intento realista dalgunha época pasada ou presente? Pode que unha distopía futura con coches no deserto? Ou unha onde a tecnoloxía e as modificacións corporais están á orde do día?

O que estaba claro é que precisaba un onde, aínda que houbese unha historia, eu puidese ter a miña. Repetir unha e outra vez os mesmos diálogos podía ser algo moi perigoso, como unha película que presta pero que non resiste o revisionado a curto prazo. Así, aínda que tivese unha narración principal, a calidade do mundo, das posibilidades que ofrece sen necesidade de avanzar por un camiño concreto.

A cousa estaba entre dous posíbeis ideas a estas alturas mentais. Un foraxido do salvaxe oeste ou un novo habitante dun mundo máxico con dragóns? Está claro que todo o mundo precisa unha banda de moinantes cos que percorrer páramos, montañas e ríos. Cazar dragóns está ben, si, pero… quero pasar o resto da vida acabando cunha raza tan maxestosa? Ben, soa mal, tampouco é que os cervos e os osos non merezan ese mesmo trato, pero…

Red Dead Redemption 2 ten ese punto ideal entre narración de sempre, cinematográfica mesmo, mais tamén contén un universo libre e funcional en si mesmo. Unhas paisaxes colosais e coidadas, cheas dunha vida que calquera botaría de menos nunha illa. Diversidade de fauna e flora, distintas alboradas, distintos amenceres.

Arthur Morgan pode ser ese alter ego dixital que preciso. Un home atormentado polas decisións do pasado, perseguido por un tren que cada vez chega máis lonxe e conquista máis terreo, facendo do mundo un lugar máis pequeno. A miña illa é doada de explorar, pero todo ese territorio, de proporcións colosais, seguro que leva máis tempo. Podo cazar un bisonte pola mañá, ir dacabalo por unha pradería e tomar un whisky na tasca que decida. Até podo xogar ao póker ou a outros xogos semellantes. Visto así, estou xa engadindo de gorra un novo título. Jaque mate Pachnie Papieżem.

Lembro que no seu día, cando o xoguei, ter esa sensación de perda e descubrimento. De non precisas máis que un cabalo e un revolver para percorrer enormes distancia, simplemente coa idea de ver que acontece. Onde vai a historia principal? Agardando en ningures. E é boa, polo que tampouco me molestará cando teña que avanzar por ela. Pero coido que nesta illa sería bo ter esa sensación de novo. Esa calma espiritual que provoca non pensar nas horas nin no destino. Non ollar o mapa; percorrelo. Deus, non poderei superar a perda doutro cabalo…

Do concreto ou do infinito

Tendo xa un mundo que explorar… igual era bo ter un universo que explorar, infinito, inabarcábel, que nunca remate. Moito amo eu as naves espaciais e os fenómenos que só podemos imaxinar desde a Terra. No Man’s Sky pode ser un bo candidato pensando en todas esas cousas. Como fan da ciencia ficción sempre está ben ter un planeta procedural que visitar, sexa un deserto, un lugar conxelado ou un páramo velenoso. Tamén un belo sitio, coa temperatura correcta e moito becho correndo por aí.

Claro que falta algo. Está ben iso do infinito, pero igual algo concreto estaría mellor. A típica aventura épica que percorrer e vivir unha e outra vez. Emocións sublimadas. Unha boa historia que pague a pena revivir de cando en vez. Unha vez por semana? Unha vez ao mes? Terreo perigoso, porque será por historias boas as contadas nos videoxogos.

Nunca está de máis ter a man unha obra na que comezas sendo un ladrón e acabas batendo con Deus.

Un Final Fantasy da escola da primeira PlayStation pode ser un bo exemplo. Final Fantasy IX? Igual demasiado triste, mais tamén cómpre chorar de cando en vez. O Final Fantasy VII? Sempre é opción. E o Final Fantasy X de PlayStation 2? Foi un dos meus favoritos sempre, e, ademais, adoro o seu sistema de combate, e ten unha chea de horas por diante se un quere completalo ao cen por cen e acabar con todos os xefes secretos que, por certo, son ben difíciles.

Está claro que sempre é preciso ter algo de fantasía a man. Desas historias de corte épico, de poemas doutras eras, que fagan cancións sobre o que alí acontece. Non vou mentir, a idea de ir co God of War de PS4 até esta illa é moi tentadora. Vale que pode que nalgún momento diga «non máis Kratos, boy», pero até ese punto será como estar dentro dunha película antolóxica.

A tentación persoal de acabar facendo mergullo nalgún Metal Gear Solid é moi forte, pero tamén é certo que o resto da vida é demasiado tempo como para saber de memoria xogos que podo rematar nunhas horas —os dous primeiros—.

Sexa como for, a decisión ten que ser tomada, así que nun xiro dos acontecementos coido que vou facer unha tolemia. Igual o truco é ter un xogo que poida ser xogado de diversas formas e cunha historia que está aí, baixo terra, e sempre que queira poida eu tratar de sacala fóra ou, simplemente, xogar ao chou, sen saber moi ben que ou quen son. Así é… Bloodborne semella unha opción moi digna. Podería levar calquera dos Souls, pero… as noites son longas, é máis se son de caza.

As mensaxes que atope, os consellos doutros cazadores serán convertidos en auténticos mensaxes comunicativos na miña situación. Conversas que distarán moito de ser tal cousa, pero que lerei na procura dunha compañía nos peores momentos da soidade. «Hora de arrolar».

A paz finxida

Por último, cómpre elixir algo especial. Sempre fun eu moi fan das cousas meta. Que pode haber máis meta que xogar co Animal Crossing: New Horizons nunha illa? A cousa é que alén de calquera dúbida, e da brincadeira que poida supoñer de entrada, é un xogo que me asegura unha pequena mini vida fóra desa illa real, de area e palmeiras. É certo que estarei atrapado nela, pero… que me impide visitar outras a través do mundo dixital? Ter unha hipoteca e un par de créditos máis cun mapache?

A cousa, ademais, é que as horas pasarán sen máis, deixando a illa virtual preciosa, namentres a real semella cada vez máis salvaxe e abandonada. Quero chegar a ese punto. Eu famélico, barbudo, tan Tom Hanks con Wilson; e o meu avatar impoluto, un neno eterno ollando o mar e plantando algún piñeiro, algún carballo, sementando por aí adiante, pescando sen dificultade…

Mesmo pode que atope compañía noutras illas, un amago de comunicación primitiva, de trocos, entre un home atrapado nunha illa e outro que finxe estalo.

A illa, dunha illa, e o mar dentro do mar.