Heroínas e tumbas :: Pode Lara Croft volver ás orixes de Tomb Raider?

Se es tan fan de Tomb Raider coma min e namoraches dos xogos clásicos da saga protagonizada por Lara Croft, seguro que botas en falta boa parte das mecánicas que a fixeron famosa. A nova forma que temos de consumir videoxogos na actualidade, quizais non axuda a que un título como Tomb Raider poida ser única e exclusivamente de aventura, centrándose máis na parte de exploración que na de acción. Polo tanto, en potenciais novas entregas desta famosa saga, será posible que Lara Croft volva ás súas orixes?

Esta pregunta non ten unha resposta doada, pois probablemente moitos dos xogadores actuais non pensen da mesma forma ca un servidor, sobre todo no que se refire á xogabilidade e historia. Duns anos a esta parte, cousas como a beleza dos gráficos e a acción absoluta priman, en ocasións, sobre unha boa narrativa, algo que nun título coma Tomb Raider é, na miña opinión persoal, sería un erro absoluto. Imos ver, pois, se hai algunha posibilidade de que Tomb Raider poida recuperar a súa esencia ou se, pola contra, está xa todo perdido.

Aventureira sen igual

Alá por 1996 nacía unha nova estrella dos videoxogos chamada Lara Croft, unha Indiana Jones feminina, empoderada e decidida que chegaba disposta a arrasar coa competencia. Grazas á nova tecnoloxía de entornos en 3D, o primeiro Tomb Raider converteuse nun dos primeiros xogos de aventuras con seccións de plataformas cheas de exploración, inda que cun toque moi diferente ao seu coetáneo, tamén todo un súper vendas, Super Mario 64 de Nintendo.

A diferenza deste último, Tomb Raider combinaba un deseño en preciosas 3D —que nos levaban a diversos países como Perú, Grecia, Exipto ou a sumerxida Atlantis— cunha grande dose de crebacabezas necesarios para superar cada nivel, e con certa dose de acción en forma de armas de fogo diversas para terminar cos inimigos que nos asediaban.

Por raro que poida parecer a día de hoxe, esta fórmula nunca vira a luz nun videoxogo a grande escala como Tomb Raider, polo que pasou a ser un clásico inmediato e elevou a Lara Croft a calidade de mito dixital e nova heroína no seo dunha industria con protagonistas eminentemente masculinos.

Lara Croft distinguíase por ser unha aventureira sen igual, desas que deixan pegada por onde pasan, sen demasiados complexos e cunha seguridade desbordante en sí mesma, algo inaudito para unha personaxe feminina até aquel intre. Isto convertía a Tomb Raider en toda unha referencia no sector dos videoxogos, axudando a visibilizar o traballo de Core Design —desenvolvedores dos primeiros xogos da saga— no ámbito internacional.

Que viva a exploración!

Se fas memoria, recordarás que nos catro primeiros xogos o que primaba era a exploración, algo absolutamente necesario para descubrir os camiños correctos, atopar as pezas precisas para resolver os crebacabezas que nos iamos atopando e, por suposto, para dar con algún que outro segredo oculto que nos daba unha pequena gran recompensa en forma de botiquíns de saúde ou municións diversas.

Cómpre amentar que os entornos estaban deseñados para explorar, atopando inimigos de cando en vez, sendo estes encontros bastante máis escasos que os das últimas entregas da saga. Con isto non pretendo dicir que os xogos dos últimos anos sexan necesariamente peores, simplemente que perderon parte da súa esencia orixinal.

Unha das grandes ditas de xogar a un dos Tomb Raider clásicos era, precisamente, explorar os grandes entornos tridimensionais e descubrir pequenos recunchos con segredos, inimigos, sorpresas ou novas armas que conseguir para facer a aventura máis doada. Parte desa maxia de antes viuse diluida por unha maior presenza de fases de acción que toman un papel fundamental, aplicando unha fórmula que xa explorara até a saciedade a saga Uncharted.

Para que “copiar” a outra saga xa existente e cun público concreto, olvidándose dos fans acérrimos de Lara polo camiño? Evidentemente, todos os xogos necesitan adaptarse aos tempos, reestructurando certos parámetros para que non perdan vixencia, algo que non é nada doeado de conseguir, sobre todo se se desbotan características únicas en prol doutras máis “de moda”, pero non realmente mellores para a saga.

Atopando novas raíces

Dende o meu punto de vista, a última triloxía da saga —que fechou con Shadow of the Tomb Raide— é un paso na boa dirección para recuperar ese je ne sais quoi que facía únicas as aventuras de Lara Croft. Non obstante, parece que non foi dabondo para devolver aos fans de sempre a confianza total no xogo, xa que as ventas non foron como se esperaba.

A pesares de que a exploración e as tumbas volveron ser elementos centrais —un tanto máis abandonados no reboot de Tomb Raider de 2013 e con algo máis de presenza en Rise of the Tomb Raider— a historia da última entrega da triloxía de Crystal Dynamics non estaba á altura da factura técnica do resto de compoñentes do xogo, o que puido deslucir o resultado final e desmotivar a compra por parte dos fans de sempre.

Fica complicado aportar unha solución a esta situación complexa, inda que penso que precisaría probarse unha aproximación que explore unha aventura máis clásica cunha historia que enganche dende o primeiro momento e nos motive a descubrir máis de Lara e da paraxe na que se atopa. É importante non prescindir das doses de acción que aportan un ritmo máis frenético ao xogo, pero estando moito máis pautadas e que aporten á aventura, que non se sintan coma se fosen un mero trámite que temos que superar.

Tamén hai que valorar moi positivamente os esforzos de Crystal Dynamics por tratar de lograr que a exploración fose menos obvia en Shadow of the Tomb Raider, con varias opcións de configuración que facían máis difícil o atopar camiños, inda que ao final non chegase a ofertar unha sensación de liberdade neste punto.

Tendo en conta os avances tecnolóxicos, creo que Tomb Raider precisa ser un título de mundo aberto ou que, alomenos, ofreza moitísima máis diversidade á hora de descubrir cousas e partes da historia. Se hai algo que personalmente non me gusta da nova dirección da saga é que está todo demasiado pautado. Tanto que non se sente como se ti decidiras o que estás a facer, senón que te están a obrigar a tomar un camiño, sen deixar que algo te sorprenda, como podo acontecer en xogos coma Breath of the Wild ou Assassin’s Creed: Odyssey.

Un futuro incerto

Pese a que Tomb Raider é unha das grandes IPs da historia dos videoxogos, parece que os altibaixos constantes aos que se ten visto sometida a saga están a pasarlle factura co seu público. Estou por asegurar que parte de isto vén motivado pola razón que comentaba máis arriba, Tomb Raider perdeu a súa esencia e, a día de hoxe, non é unha saga orixinal como fora, senón que tomou emprestadas demasiadas caracterísicas doutros xogos, perdéndose un pouco polo camiño.

Entón, persoalmente coincido con moitos fans da saga en que a incertidume respecto de Tomb Raider de cara ao futuro pasa por recuperar o ton clásico das aventuras de Lara Croft e engadirlle elementos que si favorezan o propio gameplay. Como xa mencionei con anterioridade, un mundo aberto sería fascinante de explorar, con misións relativamente independentes e lugares que visitar e descubrir “por sorpresa”.

Tampouco sobraría que a calidade da historia estea un pouco máis coidada e revisada, en liña con algo ben construido e argumentado, coma as orixes da nosa exploradora no Tomb Raider de 2013. Innovar por innovar non é a resposta a un problema de fondo, nin tampouco engadir mecánicas que nunca foron necesarias por mor de vender máis ou de alcanzar un novo público facendo que os fans de toda a vida fuxan das novas entregas da franquicia.

Por iso, hai que deixar que Tomb Raider siga sendo Tomb Raider, e non busque ser un Uncharted, un Skyrim ou un Horizon: Zero Dawn, malia que poida tomar elementos concretos para inspirarse e adaptarse aos tempos, pero sen perder de vista aquelo que nos sorprendeu tanto e que nos abriu a porta a un mundo de aventura e exploración, cunha ocasional dose armamentística de alto calibre.

Agora que Tomb Raider é unha franquicia na casa de Square Enix, mesmo poderían desplegar o seu saber en xogos de rol para renovar as andainas dunha cazarrecompensas, pero sen dar a luz a un produto que se sinta coma os novos Assassin’s Creed. Simplemente un groliño aquí e outro alá, transformando o que deba de ser transformado, pero deixando que o legado da Lara Croft clásica sexa o centro en Tomb Raider, en lugar de convertir a saga nunha escusa para vender xogos grazas á fama dun nome que xa todos coñecemos.