Opinión :: A deportividade feita bágoas

Durante unha media hora, pouco menos de trinta minutos, Goichi GO1  Kishida e Dominique SonicFox McLean desapareceron do que coñecemos como Terra. Foron trasladados a outra dimensión, produto da súa concentración e do aprecio ecuánime entre rivais da máis alta categoría, e alí combatiron, alleos ao mundo e ás súas cámaras, os seus ollos; inimigos íntimos até o final.

Os xogos de loita perduraron como un xénero competitivo incorruptíbel. Conservan a esencia máis pura de todas as que un videoxogo podería presumir: estar á beira do teu rival. Non hai unha cabina de cristal afastada e solitaria, senón dous asentos, un preto do outro, e unha pantalla na que o golpeo de botóns acábase por traducir en accións. Cara a cara. Unha viaxe ao que hoxe é prehistoria, aquela recreativas nas que o mellor do barrio medíase co mellor do outro barrio, os seus amigos miraban ao redor, algún xa fumaba, e as moedas caían por un delgado buraco.

Non son precisos cursos previos nin clases particulares para percibirmos a emoción allea. Somos humanos. As bágoas de Shanks, cando sabe que acaba de entrar entre ese selecto grupo formado polos oito mellores xogadores do mundo, son recollidas polas apertas dos seus compañeiros, riseiros, seguramente lembrando a tolemia que supón todo aquilo: viaxar a Las Vegas para poder botar unhas partidas, que logo o teu nome ocupe portadas e titulares. Unha lírica que non todo o mundo comprende e que mesmo se nega a validar, que non quere recoñecer o valor enorme que é apostar por algo até o final, a prohibición do botón Start como profesión, a imbecilidade ao cadrado.

Quen non quere comprender o pranto final de GO1, non quere entender nada. Aí, tras esa puñada precisa de Bardock a Boo, dese combo que vaticinaba o final dun combate que se estirou o máximo posíbel, como eses soños que camiñan nos lindes do ben e do mal, que non queremos estritamente que rematen, pero que precisan dun punto na última frase; aí, o xogador xaponés soubo que podía derrotar ao seu rival.

A cámara nin sequera mostra os derradeiros segundos da loita, a desaparición da barra de vida do último personaxe de SonicFox. Xa se sabía que non había volta atrás. GO1 bota as mans á faciana e ocúltase nun xesto de vergoña que só os campións de verdade coñecen, seguido doutro movemento que só os mellores perdedores realizan, abrazar ao gañador, sorrir ao seu carón. O estadounidense que viste de lobo colle o brazo do seu rival e elévao, preséntao ao público coma se fose un descoñecido chegado a última hora a unha festa: «este é o voso campión». Todo se vai debuxando coma un antigo ritual pasado de finalista en finalista.

Chega o abrazo mutuo, o aprecio real. Desaparece a dimensión que crearon minutos antes e os flashes das cámaras funcionan como metralletas de luz. O soño acabou pero continúa neste lado. O mundo escoita a felicidade de GO1, os seus agradecementos; SonicFox quere lembrar que é homosexual e si, como non, que é o segundo mellor xogador de Dragon Ball FighterZ do mundo. Ninguén o vai esquecer.